Zo zie je maar weer hoe een trombosebeen je leven beïnvloed

Wat 25 januari begon als een gezellig avondje uit naar Preston Palace, met vriendinnen, mondde uit in een afterparty in het ziekenhuis midden in de nacht. Na gelukkig wel heerlijk te hebben gegeten en een avond vol gezelligheid belanden we in de danszaal waar ik dacht even een poging te wagen om heerlijk te kunnen dansen. Nu heb ik al snel last van het been en was me er van bewust dat de extra belasting me wel de aankomende dagen wat meer pijn zouden geven en dat ik waarschijnlijk weer een paar dagen op de bank zou moeten doorbrengen. Wat ik niet had verwacht, was dat door de extra belasting, ik ineens een scheurend geluid hoorde en ik ontzettende pijn voelde in de kuit van mijn trombosebeen en ik niet meer op het been kon staan...ik dacht direct; mijn spier is gescheurd!
Nou...met alle dames op naar het ziekenhuis...
Hier was te zien dat mijn trombosebeen heel erg gezwollen en blauw was en de huisarts van de eerste hulp post wou voor de zekerheid een nieuwe trombose uitsluiten of juist een doorgeschoten INR vanwege de bloeding en wou een echo laten doen. Dit bleek een heel moeilijk geval te zijn voor de arts assistent van de eerste hulp (ik was geen spoedgeval) en ik heb deze echo dan ook niet s'nachts gekregen, maar moest daarvoor een paar uurtjes later terug komen (inmiddels was het 3.30 uur).
Toen ik terug kwam voor de echo om 11.00 uur wilden ze dat eerst nog niet doen (ook niet voor de zekerheid), maar toen de arts zelf met de arts assistent belde en prof. Wittens ter sprake kwam kon het ineens wel voor de zekerheid!
Gelukkig wees de echo geen nieuwe trombose uit! Ik werd uiteindelijk naar huis gestuurd met de diagnose "spierscheuring" en kreeg een tubigrip en moest rusten met het been hoog.
Maar...nu meer dan een week later bleek de tubigrip niet voldoende en door zelfonderzoek te doen op het internet ben ik al een tijdje aan het zwachtelen wat gelukkig de pijn iets verlicht. Ook loop ik al een week op krukken. Alleen...zodra de zwachtels afgaan verga ik van de pijn in de kuit en kan ik er niets mee...
Net dus weer even contact gezocht met mijn eigen huisarts en mocht even langskomen.
Het was toch wel een wat moeilijker verhaal, omdat de spierscheur in het trombosebeen zit en dat zou toch wel het genezingsproces wat bemoeilijken. Ik heb, pfff, nog meer pijnstilling gekregen en moet naar de fysiotherapeut. Het been mag niet belast worden maar de bloeding moet wel "opgeruimd" worden en dus moet de spier wel oefeningen krijgen voor de doorbloeding. Door de stuwing in het been heb ik blauwe teennagels. Ik had er goed aan gedaan door te gaan zwachtelen zei de huisarts en de fysiotherapeut zou mij hier ook bij helpen, want dat zwachtelen bleef wel heel belangrijk. Het wordt helaas een langer verhaal dan ik verwacht had en dat terwijl ik 4 april waarschijnlijk geopereerd wordt en dan alweer rustig aan moet doen :-S.
Zo zie je maar weer wat een invloed een trombosebeen heeft op je leven! Ik weet dat ik mezelf vaak overvraag, maar je wilt gewoon ook nog van alles, want anders slijt ik alle dagen alleen maar thuis...