Even weer een berichtje van mij

Hallo allemaal,

Aangezien ik niet zo'n blogger ben is het alweer enige tijd geleden dat ik een berichtje heb achtergelaten. Maar soms kan het heel fijn zijn even wat van je af te schrijven.
Ik ben op 22 april van dit jaar geopereerd en heb een Gastric Bypass gekregen, zoals jullie weten op advies van de vaatchirurg. Ik zag er erg tegen op, maar gelukkig is alles goed gegaan en ben ik vandaag de dag al bijna 50 kilo kwijt. Mijn benen zijn ondanks het lipoedeem toch echt dunner geworden en los van het uiterlijk kan ik makkelijker bewegen (dit even los gezien van de pijn, maar alleen vanuit oogpunt minder bagage mee te slepen).
Ik had ook gehoopt, net zoals de vaatchirurg, dat deze operatie mij wat pijnverlichting zou geven....maar helaas is dit niet het geval.
Ik zit op dit moment zelfs in zo'n ontzettende dip dat ik even niet meer weet hoe ik alles moet doen. Door de operatie kan ik mij makkelijker bewegen en gaat bijvoorbeeld het paardrijden mij steeds beter af, maar helaas eist het meer gaan bewegen wel zijn tol. Ik kamp nu elke dag met heftige vaatkrampen (soms zelfs meerdere aanvallen achter elkaar en ik kan soms niet eens meer lopen) en onder het rijden ervaar ik steeds opkomende liespijn die na het rijden nog flink doorgaat. Daarnaast kan ik s'nachts vaak niet meer op mijn linkerzij liggen, omdat de heup ontzettend veel pijn doet. Net alsof ze met naalden in mijn heup/bovenbeen prikken.
Ook heb ik te horen gekregen, enige tijd geleden, dat ik artrose heb in de onderrug en dat mede door mijn vaatproblemen dit verhoogde pijn geeft. Dit omdat mijn spieren weker zijn door de vaatproblematiek en hierdoor de artrose niet goed op kunnen vangen. Ik heb hierdoor onder het paardijden veel last, maar ook met veel staan, lopen en zelfs met het slapen, waardoor ik mijn rust niet normaal kan pakken. De rugpijn is dus naast de pijn van de vaatproblemen enorm belemmerend geworden.

Ik wil niet bij de pakken neer gaan zitten en ik wil zeker niet minder gaan bewegen, omdat het bewegen juist zo essentieel is om het proces niet te laten verslechteren. Ik wil er tegen knokken, maar juist door er tegen te knokken geeft mijn lijf steeds meer tegengas.
Waar is dan die gulden middenweg als je eigenlijk niet veel meer kunt, omdat je lichaam je tot halt roept? Ik heb al zoveel moeten inleveren, ik wil nog zo graag de dingen doen die ik leuk vind! Ik bots elke dag tegen mijn handicap aan....want ja ik had een forse handicap zei de vaatchirurg tegen mij....acceptatie....maar tegen welke prijs?

Gisteren was ik dus op "extra bezoek" bij de vaatchirurg, omdat de pijn mijn leven echt teveel gaat bepalen. Ik zou graag horen dat ze me kunnen helpen, maar helaas is dit iets wat ik niet horen zal. Zoveel al gebeurt en helaas zoveel al mislukt. Hij wil mij wel een echo geven om te kijken hoe het nu met het been is en ik moet daarna weer bij hem op spreekuur komen.
Misschien verhoging van de pijnmedicatie? Ben ik gewoon (nog) niet aan toe...ik word er doodziek van als ik de morfine verhoog.
Bij de pijnpoli kunnen ze niks doen. Zelfs bij de arts van de rugpoli kreeg ik al te horen dat ik met de rug in combinatie met de vaatproblemen (en het lipoedeem) een complex probleem heb en zij weet met de rug nu ook niet meer wat er nog mogelijk is...aangezien prednison spuiten in de rug ook niks doen tegen de pijn...

En zo wordt je dan geleefd...ik geef nog steeds niet op en blijf knokken tegen de pijn in mijn lijf. Het is roeien met de riemen die ik heb, maar die riemen zijn eigenlijk al oud en versleten. Het voelt alsof een riem elk moment kan afbreken en dan kom ik helemaal niet meer vooruit....